پیروزی مقتدرانه نوریس در گرندپری پرحادثه مکزیکوسیتی و صدرنشینی در جدول قهرمانی جهان

لاندو نوریس با تبدیل جایگاه پل پوزیشن (خط یک) خود به یک پیروزی خیره‌کننده در گرندپری مکزیکوسیتی، صدرنشینی جدول قهرمانی رانندگان را نیز برای تیم مک‌لارن به ارمغان آورد.

پیروزی از آغاز تا پایان نوریس در گرندپری مکزیک ؛ صدرنشینی مک‌لارن با یک امتیاز اختلاف

​لاندو نوریس با کسب یک پیروزی از قطب تا پرچم (Lights-to-Flag) در گرندپری مکزیکوسیتی، به راننده جدید پیشتاز قهرمانی رانندگان تبدیل شد. راننده مک‌لارن، پس از کسب این پیروزی در یک مسابقه پرحادثه جلوتر از شارل لکلرک و مکس ورشتپن، تنها با یک امتیاز اختلاف صدر جدول را تصاحب کرد.

​در شروع مسابقه، نوریس آغاز خوبی داشت، هرچند استارت جنجالی بود و در پیچ اول، چهار خودرو برای کسب جایگاه اول رقابت می‌کردند و تعدادی از مسیر خارج شدند. اما راننده بریتانیایی جایگاه خود را حفظ کرد و به سرعت توانست فاصله‌ای در صدر ایجاد کند که در ادامه مسابقه غیرقابل چالش باقی ماند؛ او در نهایت با اختلاف چشمگیر ۳۰.۳۲۴ ثانیه از خط پایان عبور کرد.

​پایان مهیج مسابقه شاهد تعقیب ورشتپن برای سبقت گرفتن از لکلرک و کسب جایگاه دوم بود. با این حال، این خودروی فراری بود که توانست با اختلاف تنها ۰.۷۲۵ ثانیه جایگاه دوم (P2) را حفظ کند و راننده ردبول را مجبور به قناعت به جایگاه سوم ساخت.

​پشت سر آن‌ها، اولی برمن با عملکردی تحسین‌برانگیز، با وجود فشار روزافزون اسکار پیاستری از مک‌لارن تا لحظات پایانی، در نهایت جایگاه چهارم را که بهترین عملکرد دوران حرفه‌ای اوست، از آن خود کرد. جایگاه پنجم پیاستری نیز به این معناست که راننده استرالیایی صدرنشینی قهرمانی را به هم‌تیمی خود واگذار کرد — هرچند با اختلاف تنها یک امتیاز.

ترجمه و گزارش جدول نتایج گرندپری مکزیکوسیتی
این جدول، نتایج نهایی مسابقه گرندپری مکزیکوسیتی را به شکلی که مناسب گزارش خبری است، نشان می‌دهد.

کیمی آنتونلی از تیم مرسدس جلوتر از دیگر خودروی تیرهای نقره‌ای، یعنی جورج راسل، جایگاه ششم را از آن خود کرد. لوییس همیلتون از فراری نیز در رده هشتم قرار گرفت؛ هرچند این روز برای قهرمان هفت دوره جهان با دریافت ۱۰ ثانیه جریمه زمانی به دلیل خروج از مسیر و کسب مزیت در نبرد با ورشتپن همراه بود.

​استبان اوکون با کسب رده نهم، به جمع‌آوری امتیازات تیم هاس افزود، در حالی که گابریل بورتولتو از تیم کیک ساوبر آخرین امتیاز مسابقه (رده دهم) را تصاحب کرد. یوکی سونودا از ردبول در رده یازدهم قرار گرفت و جلوتر از الکس آلبون از ویلیامز، ایساک هاجار از ریسینگ بولز و لنس استرول از استون مارتین بود.

​دو خودروی آلپین با رانندگی پیر گاسلی و فرانکو کولاپینتو به ترتیب در جایگاه‌های پانزدهم و شانزدهم، فهرست مسابقه‌دهندگان را تکمیل کردند، در حالی که چهار خودرو نتوانستند مسابقه مکزیک را به پایان برسانند. لیام لاوسون اولین راننده‌ای بود که به دلیل آسیب دیدن خودروی ریسینگ بولز خود در اوایل مسابقه از ادامه کار بازماند. سپس، نیکو هالکنبرگ و فرناندو آلونسو به دلیل مشکلات مکانیکی در خودروهای کیک ساوبر و استون مارتین خود، در پیت‌لین بازنشسته شدند.

​همچنین، کارلوس ساینز از ویلیامز، تنها چند دور مانده به پایان مسابقه در قسمت استادیوم متوقف شد.

لحظه به لحظه گرندپری مکزیکوسیتی (AS IT HAPPENED)

​بخش اول: پیش‌زمینه و آغاز مسابقه پرهیاهو

​در حالی که یک روز از کسب پل پوزیشن مقتدرانه نوریس – که در آن از دو راننده فراری، لکلرک و همیلتون، جلو افتاده بود – می‌گذشت، پدک در روز یکشنبه برای گرندپری مورد انتظار مکزیکوسیتی مجدداً تشکیل شد. تعیین خط شنبه، سناریوی جذابی را برای جدول قهرمانی رانندگان رقم زده بود؛ نوریس در خط مقدم قرار داشت، اما رقبای اصلی او، ورشتپن و پیاستری به ترتیب از رده‌های پنجم و هفتم استارت می‌زدند. در صورتی که آن‌ها مسابقه را در همین رده‌ها به پایان می‌رساندند، نوریس پیست آوتودرومو هرمانوس رودریگز را به عنوان صدرنشین جدید قهرمانی ترک می‌کرد.

​پیاستری که در واقع در رده هشتم تعیین خط کرده بود، به دلیل جریمه پنج رده‌ای ساینز (که در تعیین خط هفتم شده بود) پس از گرندپری آمریکا، یک رده جلوتر آمد و راننده ویلیامز را به رده دوازدهم فرستاد. این اتفاق همچنین باعث شد هاجار، برمن، سونودا و اوکون هر کدام یک رده صعود کنند.

​در ادامه شرایط آب و هوایی گرم و خشک روزهای گذشته، رانندگان و تیم‌ها برای رویداد ۷۱ دوری آماده شدند. دمای هوا حتی از روزهای قبل نیز بالاتر بود و حدود ۲۶ درجه سانتی‌گراد را نشان می‌داد، در حالی که دمای سطح پیست به ۵۲ درجه سانتی‌گراد می‌رسید.

​پس از قرارگیری هر ۲۰ خودرو در خط استارت و برداشتن پتوهای لاستیک برای مسابقه‌ای که انتظار می‌رفت تنها با یک پیت استاپ به پایان برسد، مشخص شد که بیش از نیمی از رانندگان با لاستیک نرم C5 استارت می‌زنند. با این حال، ورشتپن، هاجار، سونودا، ساینز، بورتولتو و گاسلی متوسط C4 را انتخاب کرده بودند، در حالی که آلبون و کولاپینتو از لاستیک سخت C2 استفاده می‌کردند.

​شروع پرماجرا و جریمه همیلتون

​با تکمیل دور معرفی، چراغ‌های پنج‌گانه خاموش شدند و گرندپری مکزیکوسیتی آغاز شد. نوریس شروعی قوی از خط داشت، اما ورود به پیچ ۱ آشفته بود؛ چهار خودرو برای پیشتازی می‌جنگیدند و ورشتپن که شروع پرسرعتی داشت، مجبور شد برای سبقت گرفتن از دو فراری، از روی چمن عبور کرده و پیچ را قطع کند.

​سپس لکلرک پیشتاز مسابقه شد، اما او نیز جزو رانندگانی بود که پیچ را قطع کرده بودند و مجبور شد جایگاه خود را به نوریس واگذار کند. پس از تثبیت ترتیب خودروها (و ثبت شدن حادثه پیچ ۱ توسط داوران)، نوریس جلوتر از لکلرک، همیلتون، ورشتپن و راسل قرار گرفت، در حالی که پیاستری عقب‌تر رفته و به رده نهم سقوط کرده بود.

​لاوسون اولین راننده‌ای بود که پس از درگیری در دور اول و آسیب دیدن بال جلوی خودروی ریسینگ بولز، برای تعویض به پیت استاپ آمد. در همین حال، راسل از اینکه ورشتپن پس از درگیری اولیه جلوتر از او باقی مانده، ابراز نارضایتی کرد.

​در حالی که پیاستری سعی داشت راهی برای سبقت از سونودا پیدا کند، در صدر جدول اتفاقات زیادی در جریان بود. ورشتپن سعی کرد در پیچ ۱ از همیلتون سبقت بگیرد و این دو چرخ به چرخ با هم رقابت کردند، تا اینکه ورشتپن به بیرون منحرف شد و سپس جلوتر به مسیر بازگشت. همیلتون نیز هنگام تلاش برای پس گرفتن جایگاه، از مسیر خارج شد.

​در گیرودار این اتفاقات، فرصتی برای برمن فراهم شد تا از ورشتپن سبقت گرفته و رده چهارم را از قهرمان جهان بگیرد، نمایشی تحسین‌برانگیز از راننده هاس. در همین حین، داوران به دلیل عدم پیروی همیلتون از دستورالعمل‌های مدیر مسابقه در مورد جاده فرار، و همچنین تماس او با ورشتپن، نکاتی را ثبت کردند.

​با گذشت ۱۱ دور پرکار، نوریس با اختلافی نزدیک به سه ثانیه از لکلرک پیش بود، همیلتون نیز پنج ثانیه عقب‌تر از هم‌تیمی‌اش در رده سوم قرار داشت. برمن، ورشتپن، آنتونلی و راسل در رده‌های بعدی بودند. پیاستری بالاخره راهی برای سبقت از سونودا پیدا کرد و در خط اصلی به رده هشتم رسید. در همین زمان، لاوسون اولین نفری بود که از مسابقه بازنشسته شد.

​رانندگانی که با لاستیک متوسط استارت زده بودند، برای حفظ سرعت و همراهی با خودروهای جلوتر به مشکل خوردند. ورشتپن حدود ۱.۴ ثانیه از برمن عقب بود، در حالی که سونودا به سرعت بیش از سه ثانیه از پیاستری عقب افتاد.

​در حالی که داوران تأیید کردند که در مورد عدم پیروی همیلتون از دستورالعمل‌های مدیر مسابقه تحقیق بیشتری انجام نخواهد شد، یک تحقیق جداگانه برای خروج از مسیر و کسب مزیت در پیچ ۴ (هنگامی که او به بیرون منحرف شد و از جاده فرار استفاده کرد) منجر به ۱۰ ثانیه جریمه زمانی برای او شد.

​پیت استاپ‌ها و حفظ برتری نوریس

​نوریس تا دور ۱۸ اختلاف خود را با لکلرک به ۷.۴ ثانیه رسانده بود، در حالی که همیلتون حدود پنج ثانیه عقب‌تر از هم‌تیمی‌اش در جایگاه سوم قرار داشت. در عقب‌تر، پیاستری به شدت راسل را برای رده هفتم تحت فشار قرار داده بود، در حالی که ساینز – یکی دیگر از استارت‌کنندگان با لاستیک متوسط – برای تعویض به نرم به پیت استاپ آمد.

​در حالی که مک‌لارن با معمای آندرکات (Undercut) کردن راسل روبرو بود، تأیید شد که داوران در مورد برخورد اولیه ورشتپن و همیلتون در پیچ ۱ تحقیق خواهند کرد – و در حالی که ورشتپن به دلیل خروج از مسیر و کسب مزیت در پیچ ۳ ثبت شده بود، تحقیق بیشتری لازم دانسته نشد.

​در دور ۲۳، آنتونلی اولین راننده از جمع پیشتازان بود که برای پیت استاپ آمد و با لاستیک‌های متوسط در رده سیزدهم به پیست بازگشت. همیلتون – که از اعلام جریمه‌اش ناراضی بود – یک دور بعد توقف کرد و ۱۰ ثانیه جریمه را نیز در حین تعویض لاستیک به C4 تحمل کرد و به رده چهاردهم سقوط کرد.

​پیت استاپ‌ها به سرعت و پشت سر هم ادامه یافت؛ پیاستری و راسل نیز توقف کردند. راسل جلوتر از راننده مک‌لارن به مسیر بازگشت، در حالی که همیلتون پس از سبقت از آلبون، به رده دوازدهم صعود کرده بود.

​در دور ۲۸، اتفاق ناخوشایندی برای هالکنبرگ افتاد؛ راننده کیک ساوبر به دلیل مشکل در واحد قدرت در پیت‌لین بازنشسته شد. داوران نیز همچنان سرگرم بودند، چرا که تأیید شد ساینز به دلیل سرعت غیرمجاز در پیت‌لین، پنج ثانیه جریمه زمانی دریافت کرده است.

​در جاهای دیگر، پیاستری با سرعت بالا در خط اصلی از هاجار سبقت گرفت و رده هشتم را به دست آورد. در جلوتر، لکلرک در دور ۳۲ پیت استاپ کرد و در رده سوم به مسیر بازگشت. مک‌لارن نیز نوریس را در دور ۳۵ به پیت استاپ فراخواند؛ با توجه به برتری قابل توجهی که او ایجاد کرده بود، به راحتی همچنان در رده اول به پیست بازگشت.

​ورشتپن که هنوز پیت استاپ نکرده بود، در رده دوم باقی ماند. آلونسو نیز با مشکلی که مشکوک به ترمز بود، به پیت استاپ آمد و سومین راننده‌ای بود که از مسابقه بازنشسته شد. در همین حین، مهندس راسل به او هشدار داد که ترمزهای جلو را مدیریت کند – که این امر راننده بریتانیایی را وادار کرد تا پاسخ دهد که شانس مبارزه برای سکو با خودروهای فراری و هاس جلوتر، وجود دارد.

بخش دوم: کشمکش‌های مرسدس، استراتژی مک‌لارن و پایان مهیج

​راسل که پشت سر دیگر خودروی مرسدس، یعنی آنتونلی، در رده پنجم حرکت می‌کرد و پیاستری از مک‌لارن را در تعقیب داشت، از طریق رادیو اعلام کرد که مسابقه او و آنتونلی در حال به خطر افتادن است. اما از آنجایی که تیرهای نقره‌ای (مرسدس) دستور تعویض جایگاه ندادند، خودروی شماره ۶۳ مجبور شد در برابر پیاستری مهاجم به سختی دفاع کند.

​با رسیدن به دور ۴۰، نوریس با بیش از ۱۸ ثانیه اختلاف از لکلرک پیش بود و برمن در رده سوم قرار داشت. در حالی که راسل همچنان تقاضا می‌کرد که اجازه دهند از آنتونلی سبقت بگیرد، در نهایت تعویض جایگاه انجام شد تا راننده بریتانیایی به رده چهارم صعود کند و به دنبال تعقیب برمن برود؛ در این شرایط، آنتونلی حالا مجبور بود پیاستری را پشت سر خود نگه دارد.

​در جلوتر، از نوریس خواسته شد که “به طرف دیگر کمک کند”، چرا که مهندس مسابقه او در مورد ترجیحش بین لاستیک متوسط یا نرم سؤال کرد. صدرنشین مسابقه لاستیک نرم را ترجیح داد – بنابراین آیا مک‌لارن تصمیم می‌گرفت پیاستری را به استراتژی دو توقف تغییر دهد؟

​پشت سر راننده استرالیایی، همیلتون تحت فشار ورشتپن در نبرد برای رده هفتم بود. راننده هلندی با یک حرکت در پیچ ۱ جایگاه را از آن خود کرد. در همین حین، مک‌لارن به پیاستری دستور پیت استاپ داد، اما او ترجیح داد در مسیر بماند تا برای سبقت از آنتونلی تلاش کند که موفق نبود.

​نبرد در دور ۴۸ وارد مرحله‌ای جذاب شد؛ پیاستری سرانجام پیت استاپ کرد – اما بلافاصله مرسدس نیز آنتونلی را به پیت‌لین فراخواند و همیلتون نیز توقف کرد. در دوئل بین تیم‌های مکانیکی، مک‌لارن پیروز شد و تیم پاپیونی (مک‌لارن) پیاستری را جلوتر از خودروی تیرهای نقره‌ای به مسیر فرستاد.

​این زنجیره توقف‌ها به نظر می‌رسید که دیگران را نیز به واکنش واداشت؛ برمن و راسل متعاقباً پیت استاپ کردند که در نتیجه برمن در رده چهارم باقی ماند. با اختلافی ۱۶ ثانیه‌ای تا ورشتپن در رده سوم، آیا راننده هاس می‌توانست در ۲۰ دور باقی‌مانده به ردبول برسد؟

​پشت سر آن‌ها، پیاستری از اوکون سبقت گرفت – حادثه‌ای که بعداً توسط داوران بررسی شد اما نیاز به تحقیق بیشتر دیده نشد – و آنتونلی و همیلتون نیز از راننده فرانسوی عبور کردند.

​دقایق پایانی و پیروزی تاریخی نوریس

​همزمان با رسیدن مسابقه به مراحل پایانی – و جریمه عبور از پیت‌لین (Drive-through penalty) برای ساینز به دلیل سرعت غیرمجاز دوباره در پیت‌لین، که ظاهراً راننده اسپانیایی با محدودکننده سرعت خود مشکل داشت – چندین نبرد جذاب همچنان در جریان بود، از جمله اینکه ورشتپن حالا تنها شش ثانیه از لکلرک در تعقیب رده دوم عقب بود.

​در همین حال، پیاستری تلاش می‌کرد تا راهی برای سبقت از راسل در نبرد برای رده پنجم پیدا کند، در حالی که بورتولتو در رده دهم در تعقیب هم‌تیمی تازه‌کار خود هاجار بود و برای کسب آخرین امتیاز تلاش می‌کرد. با ۱۰ دور باقی‌مانده، پیاستری در دوئل خود موفق شد و با ۹مین پیروزی دوران حرفه‌ای‌اش، از داخل پیچ ۱ پیش افتاد.

​از آنجایی که راسل نتوانسته بود از برمن سبقت بگیرد، آنتونلی درخواست کرد که موقعیت‌ها پس از تعویض اولیه معکوس شوند – دستوری که به زودی اجرا شد – در حالی که بورتولتو از هاجار سبقت گرفت و به رده دهم صعود کرد.

​با ورود به پنج دور پایانی، نوریس با اختلافی ۲۹ ثانیه‌ای از لکلرک جلوتر بود – اما ورشتپن حالا تنها ۲.۵ ثانیه پشت فراری قرار داشت. به نظر می‌رسید پیاستری نیز برای رسیدن به برمن در نبرد برای رده چهارم در حال افزایش سرعت بود – جایگاهی که می‌توانست برای پس گرفتن صدرنشینی قهرمانی از هم‌تیمی خود حیاتی باشد.

​پرچم‌های زرد زمانی به اهتزاز درآمدند که ساینز در دور ۷۰ در بخش استادیوم متوقف شد – درست در لحظه‌ای که ورشتپن به نزدیکی لکلرک رسیده بود. لحظاتی بعد، خودروی ایمنی مجازی (Virtual Safety Car) فعال شد و هم این نبرد و هم رقابت بین برمن و پیاستری را متوقف کرد.

​اما با حدود نیم دور باقی‌مانده، دوره VSC به پایان رسید و این به معنای از سرگیری آن نبردها بود. با این حال، هیچ یک از این‌ها تأثیری بر نوریس نداشت، او با اختلاف خیره‌کننده ۳۰.۳۲۴ ثانیه از خط پایان عبور کرد و دهمین پیروزی دوران حرفه‌ای خود را به ثبت رساند.

​پشت سر او، لکلرک در نهایت جایگاه دوم را حفظ کرد – تنها با ۰.۷۲۵ ثانیه اختلاف از ورشتپن – و برمن نیز پیاستری را پشت سر خود نگه داشت تا رده چهارم را حفظ کند، که قوی‌ترین نتیجه این راننده جوان در F1 تا به امروز است.

​پیاستری مجبور شد به رده پنجم بسنده کند، به این معنی که راننده استرالیایی صدرنشینی قهرمانی را تنها با یک امتیاز به نوریس واگذار کرد. آنتونلی جلوتر از هم‌تیمی خود، راسل، به ترتیب در رده‌های ششم و هفتم قرار گرفتند و پس از آن‌ها همیلتون، اوکون و بورتولتو ۱۰ راننده برتر را تکمیل کردند.

​سونودا، آلبون، هاجار، استرول، گاسلی و کولاپینتو رده‌های بعدی را به خود اختصاص دادند، در حالی که ساینز پس از توقف در اواخر مسابقه، نتوانست مسابقه را به پایان برساند و آلونسو، هالکنبرگ و لاوسون نیز زودتر از گرندپری بازنشسته شده بودند.